Hayatla piştiği gibi kitapla da pişmeli insan…
Nihan Eren benim için bu senenin favori yazarlarından oldu. Hayal Otel kitabını okuyup çok sevince arayı açmadan ilk öykü kitabı olan Yavaş’ı okudum.
Bir ilk kitaba göre çok başarılı öyküler var içinde ve tarzını ilk sayfadan belli ediyor hemen yazar. Nihan Eren de herhangi bir yerde okuyunca bir cümlesinden kendisini tanıyabileceğiniz nevi şahsına münhasır yazarlardan bence. Hâlâ favorim Hayal Otel olsa da diğer kitabı Nefeshane okunmak için yerini aldı bekliyor.
Doğumları aşağı yukarı 45’le başlayıp 47-49 arası değişen, hatta bazen 51’e varan yani ortalamasına “47’liler” diyebileceğimiz bir grup gencin ideolojileri uğruna sindirilmelerini, yaşadıkları işkenceleri, öldürülmelerini konu edinen çok yönlü ve çok etkileyici bir kitaptı 47’liler.
Kozlu ailesinin ve ortanca çocukları Emine’nin etrafında şekillenen ve dalga dalga büyüyerek anlatılan bir Türkiye gerçeğini, yitip giden nice hayatı, iletişimsizliği, sevgisizliği, kuşak çatışmasını gözler önüne seren bu etkileyici kitap özellikle okunmalı ve hiçbir karakteri unutulmamalı diye düşünüyorum. Yaşayanlar zaten hiç unutmuyordur.
Füruzan, edebiyatımız için gerçekten çok önemli bir yazar. Tanışmayan kimse kalmasın isterim.
Nihan Eren’i ilk kez okudum ve anlatım gücünü, dili kullanma beceresini çok sevdim. Hayal Otel de bence tanışmak için çok uygun bir kitap oldu. Feryal ve İsmet’in her odaya bir çiçek ismi verdikleri otelleri, kendileri gibi o otele geçmişlerini gömmeye ve yeni bir sayfa açmaya gelen misafirleri, her birinin sırlarla dolu hayat hikayeleri çok güzeldi ve beni etkiledi. Yavaş ve Nefeshane kitapları da hemen okunacaklar arasındaki yerini aldı.
#kzlgezegenöneriyor#nihaneren#hayalotel#yapıkrediyayınları#öykü
Bir Kış Yolculuğu, altı yıl önce karısını kaybeden bir adamın, ondan geriye kalan fotoğraflarla yine karısına doğru çıktığı bir yolculuğu anlatıyor. Çok özlediği eşiyle arasında bir bağ kurmasına, onunla tekrar buluşmasına, aynı yolları yürüyüp aynı cafede kahve içmesine yardımcı olan bu fotoğrafların peşinden giderken anlıyorsunuz ki, birbirini gerçekten seven iki kalbi ölüm bile ayıramıyor.
Hüznün, sevginin ve bağlılığın okuyana anında etki ettiği bir novellaydı. Bu vesileyle de Şükran Yiğit kitaplarının hepsini bir kez daha tavsiye edeyim.
#kzlgezegenöneriyor#şükranyiğit#birkışyolculuğu#iletişimyayınları#novella
Öbürküler kitabını okuyup da bitirince dedim ki, “yazarını bilmesem de bu kitap Mahir Ünsal Eriş’in kitabı derdim.” Çünkü karakterlerinden, olay örgüsüne, ters köşelerine kadar her sayfada hissettiriyor kendini.
Bu Yarısı ve Öbür Yarısı adıyla iki bölümden oluşan roman Fahrettin Bey ve ailesinin, bir tanıdıklarının yardımıyla Niğde’den İstanbul’a göç edişiyle başlıyor, başlarına gelen tuhaf, esrarengiz, doğaüstü olaylarla devam ediyor. (Bu yönüyle kitabın ilk kısmında hafiften ürkmedim desem yalan olur )
Aynı olaya bir de öbür yanından bakılan ikinci kısımda ise bütün taşlar yerine oturdu.
Bu yönleriyle Öbürküler, Hüseyin Rahmi’den, Refik Halid’den dem vuran, hüzünlü, sürprizli ve gerilimli bir roman.
Dediğim gibi tam bir Mahir Ünsal Eriş kitabı. Yazarın bütün kitaplarıyla birlikte bu da tavsiyemdir.
Kitapları ve kitap okumayı sevdirme üzerine yazılmış en iyi romanlardan Eşekli Kütüphaneci.
Ürgüp’te bir kitaplık yönetirken otuzdan fazla köye de eşekle kitap taşıyan, bu sebeple de Eşekli Kütüphaneci lakabını alan Mustafa Güzelgöz’ün insanlara kitap sevgisi aşılamak ve halkına, ülkesine faydalı olmak uğruna yaptıklarını okurken azmine, cesaretine hayran kalmamak mümkün değil. Ama bir yandan da kendini bu kadar feda ettikten sonra çabuk unutulduğunu görmek, onun her konuyu hemen ağlayacak kadar ciddiye almasına rağmen bu noktaya gelmesi insanın canını sıkıyor bir yerde.
Kitapları seven herkesin bu kitabı da seveceğine eminim. Fakir Baykurt okumadıysanız bu kitap tanışmak için uygun bir kitap olur diye düşünüyorum.
#bizimbuyukchallengeimiz etkinliğinin 8. maddesi (hiç okumadığınız bir yazarın bir kitabı) kapsamında okudum.
Ayfer Tunç, benim için ne yazsa okurum dediğim yazarlardan biridir. Kalemini, kitaplarını severek okurum. Yeni kitabı Kuru Kız’ın çıktığını duyunca da vakit kaybetmeden aldım ve birkaç gün önce okudum.
Kitap küçük bir mahallede babası ve kardeşiyle yaşayan “kuru kız”ımızın hayatından başlayarak dünyanın sonundaki bir yere gitmeye karar verme sürecini anlatıyor. Kahramanımızın hem kendi hayatına hem de Ushuaia’ya doğru yaptığı bir yolculuk bu.
Okurken bir noktada hep aynı şeyin etrafında dönüyormuş hissi verse de oldukça akıcı ve çabuk okunan bir roman.
Gelgelim okuyup bitirdiğimde kendimi hiç “Bir Ayfer Tunç romanı okudum ben” diyebilecek noktada hissetmedim. Hatta roman okumuş gibi de hissedemedim diyebilirim. Günlük hayattan parçalar demek daha doğru olabilir. Sanki hikayede yerine oturmayan bir şeyler vardı ve kitap boyunca o eksiklik devam etti. Kötü müydü, hayır. Sevdim mi, çok emin değilim. Ayfer Tunç ile daha önce tanışmamış olanlar için başlangıç kitabı olmasın. Diğer kitaplarını okuduktan sonra bir şans verilebilir.
Benim için Yeşil Peri Gecesi’nin, Suzan Defter’in yeri hep ayrıdır.
Kafamda Bir Tuhaflık, yoğurtçu ve bozacı Mevlut’un gözlerine vurulup aşık olduğu, sayfalarca mektup yazdığı Rayiha’yı kaçırmasıyla başlıyor. Sonrasında zamanda geriye gidiyoruz ve Mevlut’un çocukluğundan başlayarak hayat hikayesini okuyor ve başladığımız kız kaçırma noktasına gelip devam ediyoruz. (Zaman atlamaları karışık olduğu izlenimi vermesin, bölümler tarihlerle belirtildiği için hiçbir zorluk yaşamadan okunuyor.)
Babasının yanında sokak sokak gezen, türlü işlerde çalışan, büyüme ve erkek olma sancılarıyla, fakirlikle, aile özlemiyle, okulla, arkadaşlarla, siyasetle ve tabi ki aşkla binbir derdi olan Mevlut’un hikayesini okumaya başlar başlamaz onun unutamayacağım roman karakterlerinden biri olacağına emin oldum.
Mevlut yoğurtçu oldu, bozacı oldu, aşık oldu, koca oldu, baba oldu, dondurmacı, pilavcı, bekçi oldu. İstanbul sokaklarını karış karış dolaştırdı beni de. Sağ kesime de hak verdi, sol kesime de. Aşkı da yaşadı ayrılığı da. Ama kafası hep bir “tuhaf” oldu. Nasıl bir hayat yaşarsa yaşasın bir o tuhaflık hiç geçmedi, bir de Rayiha’sı ve boza tutkusu.
Orhan Pamuk yine tek bir konuyla sınırlı kalmamış. Mevlut ile birlikte bize İstanbul’un değişen yüzünü, sağ-sol meselelerini, çarpık kentleşmeyi, aile olmayı kurgusuna başarıyla yerleştirmiş. Kafasının içinde olup biten bu halleri seviyorum.☺️
Masumiyet Müzesi gibi bu kitabı da yazarın kolay okunan kitaplarından. Her kitabı öyle olmuyor şimdi kabul edelim.
Bozayı hiç sevmem ama seni sevdim Mevlut. Canım Rayiha seni de unutmayacağım.
Bu sene kalemiyle tanışmak istediğim yazarlardan biri de Selçuk Baran’dı. Ve tanışma kitabı olarak Bir Solgun Adam’ı seçtim.
Kitap emekli bankacı Mehmet Taşçı’nın evini terk edip yaşlı bir kadın olan Dürnev Hanım’ın çatı katı odasını kiralamasını ve orada geçirdiği günleri, gündelik yaşantısını, ruh hallerini, geçmişini günlükleri aracılığıyla okura sunuyor.
İki farklı anlatım biçimiyle yazılan kitapta olayları hem Mehmet Taşçı’nın kendi ağzından hem de anlatıcı bakış açısıyla okuyoruz. Bu ikili anlatım halini sevdim. Kitaba hareket katmış bence.
Bunun dışında Selçuk Baran karakter tahlilinde ve bunu yansıtmada kesinlikle çok başarılı.
Eğer bu kitaptan bir olaylar dizisi bekliyorsanız beklentinizi karşılayacak bir kitap değil.
Çünkü Selçuk Baran olay örgüsünden ziyade kişinin iç dünyasını anlatma üzerine kurmuş kitabını. Sakin, yormayan, kendi akışında yer yer yavaş ilerleyen ama güçlü bir anlatımı var.
Yazarın diğer kitaplarını okuyanlar varsa tavsiyelerini bekliyorum.
Kitaplarını çok sevdiğim ve her fırsatta tavsiye ettiğim bir yazarın kitabıyla geldim yine.
Edebiyatımızda Mahir Ünsal Eriş imzası diye bir şey var artık bence ve bu durum özellikle öykü okumayı sevenler için bulunmaz bir nimet.
Sarıyaz, yine bir öykü kitabı. Bu kez kitaptaki 8 öykü birbirine bağlı ve aynı olay etrafında dönüyor. Birdenbire şehri etkisi altına alan yoğun, sarı bir toz tabakası ve ardından gelen deprem.
Yazar küçük bir kıyı şehrindeki insanların hayatlarına dokunuyor, anlatamadıklarına tercüman oluyor, şehirle birlikte insanların yüreklerini de kaplayan ve bir gecede hayatlarını değiştiren ‘sarıyaz’ı en vurucu hallerinden yakalayıp okuyucuya aktarıyor. İşte ben yazarın bu anlatım tarzını ve dolayısıyla kitaplarını çok seviyorum.
Kitaptaki Gül Özlem Gül ve Sevgi Çağının Sonu adlı öyküler ise hayatın acı tesadüflerine dair nokta atışı iki öykü